Vrijdag was eerder een rustig dagje. Op de planning stond een bezoek aan de winkel, een simkaart voor mij en geld afhalen voor de huur van het huisje. Zo gezegd, zo gedaan. Kjel en Leon namen de winkel voor hun rekening, Tobias en ik gingen kijken voor een simkaart en gingen het geld afhalen om de huur te betalen. Met de tuktuk vertrokken we richting de plaats waar de jongens voordien hun simkaart hadden aangeschaft. Dit verliep allemaal vlotjes.
Eenmaal ter plekke gingen we opzoek naar een gepaste bankautomaat. Makkelijker gezegd dan gedaan bleek achteraf. Na een stuk of zes bankautomaten te hebben bezocht, vonden we er uiteindelijk eentje voorzien van het Maestro-logo. Tobias probeerde een eerste keer met zijn kaart. De automaat gaf weinig teken van leven. Tobias nam zijn kaart terug en ik probeerde het een tweede keer met mijn kaart. Opnieuw zonder resultaat, maar deze keer met het verschil dat mijn kaart wat langer op zich liet wachten. Te lang. We gingen naar het bijhorende kantoor van de bank waar we iemand aanspraken. We werden doorverwezen naar een bureautje waar een vriendelijke man ons vertelde dat de kaart zou worden versnipperd. Hadden we dat nu goed gehoord? Na nog wat over en weer gepraat ging de man eens kijken wat hij voor ons kon doen. Enkele minuten later was het dan toch plots mogelijk om de kaart terug te krijgen. In ruil voor een kopie van mijn paspoort met een handtekening eronder kreeg ik dan uiteindelijk mijn kaart terug. Dan ga je voor het eerst geld afhalen en dan maak je zoiets mee. We zijn er alleszins een ervaring rijker mee.
Voor we ons weer naar de universiteit begaven, heb ik langs de weg in een lokaal winkeltje een pet gekocht. Wanneer ik mijn keuze had gemaakt moest er enkel nog betaald worden. Hier gaat dat met onderhandelen enzo maar daar is langs mijn kant toch nog ruimte voor verbetering.
Met de tuktuk reden we terug naar de universiteit. Daar gingen we verder met ons schoolwerk. Als afsluiter van de dag had Kjel een heerlijke spaghetti klaargemaakt.
Reactie plaatsen
Reacties