Dinsdag 23 februari door de ogen van Tobias / Blog

Mij aanpassen aan de Keniaanse gewoontes.

Vandaag was een dag waar we met ons drieën al heel het weekend naar uit keken, op het eind van de blog zal u snappen waarom. Leon en ik zijn vandaag weer vroeg opgestaan, niet om te gaan sporten deze keer, maar gewoon om het Keniaans ritme aan te houden. In Kenia staan ze vroeg in de morgen op wanneer het licht wordt en wanneer het nog niet snikheet is. Er zit ook maar 30 minuten variatie op het tijdstip wanneer de zon onder gaat en wanneer de zon opkomt over heel het jaar bekeken. Op dit moment komt is de zon bijvoorbeeld op om 6:30 en gaat onder om 18:40. Dus om lang licht te hebben staan ze in Kenia gedurende heel het jaar vroeg op. Gedurende de drie maanden dat ik hier ben, ga ik proberen om me zoveel mogelijk aan te passen aan de lokale gewoontes en cultuur. Leon en ik zijn dan ook begonnen met een beetje Swahili te leren om wat verder te komen dan “Jambo Jambo”, wat “hallo hallo” betekent.

Een warme autorit

Normaal vertrokken we om 10 uur naar een schooltje in Ukunda met de auto, maar door wat vertraging was het uiteindelijk half 11 voordat we vertrokken. Normaal gezien was het autorit van ongeveer 1 uur, omdat we ferry moesten nemen en hier even moeten aanschuiven normaal gezien. Maar omdat het betalen van de ferry niet lukte hebben we een uur in de auto gezeten die in de volle zon stond. Om mijn armen en benen te beschermen tegen de zon heb ik uiteindelijk een hemd over mij gelegd omdat ik aan het verbranden was. Uiteindelijk zijn we dan toch op de ferry geraakt en aangekomen op het schooltje. Omdat we veel later aangekomen waren dan verwacht zeiden ze dat we eerst iets moesten gaan eten en dan rond 2 uur moesten terug komen.

Lekker eten en een aantal souvenirs

We hebben iets lekker gegeten in een toeristisch restaurantje waar nog een aantal mensen zaten met een witte huidskleur. Terwijl we wachtten op ons eten zijn we gaan shoppen voor een aantal souvenirs, wat we juist gekocht hebben blijft uiteraard geheim. Maar wat ik wel kan zeggen is dat ik een authentiek handgemaakt beeldje heb gekocht als persoonlijk souvenir en aandenken. Na wat afpingelen heb ik er een faire prijs voor betaald. Persoonlijk merkte ik dat de eigenaars van het shopje veel aandacht aan ons besteedde, meer dan ik normaal acht, omdat ze geen klanten (toeristen) meer hebben, geen inkomen meer hebben en eten nodig hebben. Het voelde dan toch een beetje fout aan om van mijn hart een steen te maken en een zo laag mogelijke prijs te vragen, terwijl zij het geld veel meer nodig hebben dan dat ik het persoonlijk souvenir nodig heb.

Een onvergetelijke ervaring in het schooltje: rainbow 4 kids

Het schooltje heet rainbow 4 kids en is opgericht door een Belgische kleuterjuffrouw genaamd Katrien Vermeersch in 2009. De school omvat nu: 1 crècheklas; 2 kleuterklassen en 9 klassen voor basisonderwijs. De eigen keuken is dagelijks in gebruik voor het ontbijt en een heerlijke voedzame lunch. Bovendien heeft de school een internaat waar de leerlingen van het laatste jaar zich kunnen voorbereiden op het eindexamen. Het eindexamen voor de kinderen die in het laatste jaar zitten is zeer belangrijk omdat hun eindcijfer bepaald of ze een beurs krijgen voor verder te gaan studeren. Het internaat voor de laatste kindjes van het laatste jaar geeft hen de mogelijkheid om volledig op school te focussen, vroeg in de morgen te beginnen voor school en geen tijd te verliezen met trasport. Rainbow 4 kids is een prachtig initiatief met geweldige en mega liefdevolle mensen die in de kern van het project zitten, de geïnteresseerde lezen kan meer informatie terug vinden op de website

Na onze lekkere middagmaaltijd en het souvenir shoppen zijn we naar het schooltje gereden, de start vaan onvergetelijke ervaring. We werden meteen met open armen ontvangen door een Belgische medewerker en een lokale werknemer waarna we de directeur van het schooltje hebben ontmoet en ook nog eens door hem welkom zijn geheten. Na de korte kennismaking kon de echte rondleiding beginnen. Het oorspronkelijke doel van ons bezoek aan het schooltje was om de zonnecollector en het keukentje te bekijken die in 2016 geplaats zijn door een project van Student For Energy In Afrika. We hebben eerst de keuken bezocht, deze zag er nog goed uit en wordt tot vandaag de dag nog gebruikt. Maar de zonnecollector is een ander verhaal, we stonden allemaal versteld toen we te horen kregen dat de zonnecollector maar één maand gewerkt heeft, het vat van de zonneboiler is zelfs naar beneden gevallen geweest, de zonnecollector is dan ook afgebroken en er schoot niks meer van over. Een kleine tegenvallen van het gepland bedrijfsbezoek, maar zeker niks wat onze dag verpeste.

We hebben onze rondleiding dan ook verder gezet, we zijn wat klaslokalen voorbij gewandeld en hebben dan ook een klasje bezocht, namelijk graad 8. Toen we het klasje binnen gingen zongen al de kindjes samen het nummer “Heal the world” van Michael Jackson voor ons, met afwisselende solo’s, ze hadden zo een mooie stem, iedereen zong mee, op het einde begon ik ook wat mee te zingen. Dit was zo een speciaal moment voor mij, ik moest mij inhouden om geen tranen in de ogen te krijgen, er zijn geen woorden voor om het moment, het gevoel te beschrijven. Het bezoek aan het klaslokaaltje was het emotioneelste moment van de dag en zelfs van mijn avontuur in Kenia tot nu toe. Na het geweldige ontvangst in het klaslokaal hebben we de kindjes bedankt en hebben we de rondleiding voortgezet.

Toen we voorbij een klaslokaal liepen kwam er plot een jonge gast genaamd Ward, vragen of we Belgen zijn en zo zijn we aan de praat geraakt en hebben we er weer een vriend bij. Ward is een mega sympathieke gast die vrijwilligerswerk komt doen voor ongeveer 3 maanden in het schooltje. Hij geeft wiskunde en Frans aan de kindjes. Het doet deugd om nog eens met andere Belgen te kunnen praten. Na een kort gesprek met Ward liepen we verder en bezochten we de slaapzaal van de meisjes, deze bestond uit stapelbedden met allemaal dezelfde matras en lakens, dit is uniek voor schooltjes in Afrika. De bedoeling hierachter is dat iedereen hetzelfde heeft en dat niemand zich dus benadeeld of minder voelt. In andere schooltjes moeten de kindjes het slaapmateriaal zoals een matras van thuis meenemen, dit zorgt er voor dat de kindjes die het het slechts hebben, een heel dunne matras hebben, waardoor ze zich minder kunnen voelen dan de klasgenootjes. Dit is ook de reden waarom al de kindjes eenzelfde uniform moeten dragen, zodat niemand zich benadeeld voelt doordat ze met vuile, oude, kapotte kleren naar school zouden moeten komen. Daarnaast zijn de schooluniformen natuurlijk ook enorm schattig. Een juffrouw slaapt ook in de slaapzaal met de meisjes. In het slaapzaaltje zijn we er ook achter gekomen dat tijdens de eerste corona golf in Kenia de meeste leerkrachten niet meer betaald werden, maar rainbow 4 kids is hier een uitzondering op en heeft de leerkrachten blijven doorbetalen.

Na het slaapzaaltje zijn we verder naar een kleuterklasje gegaan en daar werden we alweer van harte welkom geheten en werden we ook vaarwel gezongen, alweer enorm pakkend, enorm schattig en een hartverwarmende ervaring. Als volgende bestemming was een klein slaapzaaltje voor de kleinste kleutertjes, waar ze een middag dutje deden, sommige kleuters lagen op een veldbedje, maar de meeste kleutertjes lagen gewoon op karton, iets wat we ons hier niet zouden kunnen voorstellen.

Prachtige beelden met de drone

Na de rondleiding van de klasjes ect. gingen we naar de speelplaats. Heel de speelplaats liep vol kindjes die aan het lachen, dansen en aan het spelen waren, enorm mooi om te zien. Ik besloot dan om mijn drone uit te halen om wat mooie beelden van de speelplaats en het schooltje te maken, maar deze fotosessie draaide enorm snel uit tot een spelletje voor de kindjes. De kindjes vonden het geweldig, na een aantal seconden was ik omring door misschien wel 30 kindjes die allemaal mee keken op mijn gsm hoe ik de drone bestuurde, gewoon geweldig! Telkens als ik wat lager vloog stonden al de kindjes te springen onder de drone met hun armpjes in de lucht. Ik had er dan een spelletje van gemaakt om laag op en neer te vliegen en al de kindjes volgde dan mijn drone, ze konden er geen genoeg van krijgen. Ik heb dan ook een paar beelden gemaakt wat hoger in de lucht en deze beelden konden niet meer contrast geven van rijk en arm. Op de foto richting de zee gericht (foto links onder), was luxe te zien, hotel, zwembaden, appartementen, villa’s en op de foto van de zee weg (foto rechts onder) was armoede te zien, geen enkel groot huis, geen enkel stenen huis, het contrast kon niet groter zijn. Uiteindelijk heb ik mijn drone naar beneden gehaald omdat sommige kindjes met steentjes omhoog begonnen gooien, maar ja bij kind zijn hoort kattenkwaad.

Toen de kindjes naar huis gingen

Even later vertrokken de jongsten naar huis, na een paar high-fives, was het tijd om afscheid te nemen. De meeste kleutertjes gingen alleen naar huis, sommige werden opgehaald door hun ouders in een tuktuk of met een brommer waar ze dan met soms wel 4 of 5 man opzaten. Dit is een groot contrast met België, waar al de kindjes veilig worden opgehaald door de mama of papa of door de oma of opa.

Een bezoek aan de sloppenwijk

Eenmaal de kindjes weg waren stelde Mary Rose voor om ons rond te leiden in het dorpje vlak naast het schooltje. Hier zeiden we dan ook met veel enthousiasme ja tegen. Als eerste hebben we het huisje (voor zo ver het een huis genoemd kan worden) bezocht dat bewoond werd door het hoofd van het dorp, het huis bestond uit metalen golfplaten als muren met gedroogde bladeren als dak. In het huisje zat de mama met haar twee dochtertjes, op de achtergrond stond een heel kleine en oude beeldbuis tv te spelen. Er stonden zeer veel spullen in en voor de rest hingen er wat doeken op waardoor we het slaapgedeelte niet konden zien. In een huisje vlak er naast wonen 3 kindjes waarvan de oudste 14 jaar is, ze slapen, koken en leven hier helemaal alleen. De kindjes wonen hier zelfs al enkele jaren, als ik mij niet vergis was de oudste 7 jaar toen ze alleen gingen wonen, omdat ze verwaarloosd werden door de ouders, ook hier zijn weer geen woorden voor.

We hebben ons bezoek verder gezet samen met het hoofd van het dorp, een heel vriendelijke en sympathieke man, die met veel plezier op al onze vragen antwoord gaf. We zijn voorbij een cafeetje gekomen, wat ook gewoon een krot was, waar sommige mensen na hun werk komen om hun miserie meestal weg te drinken. De mensen van het dorpje waren zeer vriendelijk en we werden telkens begroet met “jambo jambo”. In het dorpje zagen we ook mensen slapen op een stuk karton, stel u voor elke nacht op een stuk karton slapen met een onderdak wat nauwelijks een huis genoemd kan worden, ook hier weer geen woorden voor. De meeste huizen hadden een dakje van gedroogde bladeren en slechts enkele een dak van metalen golfplaten. Het voordeel van de bladeren is dat het frisser is dan metalen platen maar het gaat natuurlijk ook niet lang mee. Tijdens het regen seizoen zijn er telkens huisjes die niet recht blijven staan en bijna al de gezinnen worden binnen nat, maar ook de metalen platen van de muren en van de metalen daken moeten om de paar jaar vervangen worden.

De steengroeve

In het midden van het dorpje ligt een steengroeve, die nu officieel gesloten is. Er zijn een paar dodelijke ongevallen gebeurd in de steengroeve, nog niet zo lang geleden, waardoor de overheid de groeve gesloten heeft. Maar deze steengroeve was het enige inkomen van de mijnwerkers, er wordt dan ook gezegd dat de mijnwerkers ‘s nachts nog stiekem verder werken. Dit concludeert dan het bezoek aan het dorpje en ook het bezoek aan Ukunda.

Vandaag was echt een dag om nooit meer te vergeten om gedurende mijn hele leven de koesteren, bedankt Mary Rose voor de geweldige rondleiding!

Dinsdag 23 februari door de ogen van Tobias